Armii Krajowej w Tarnowie, Tarnów. 2,505 likes · 165 talking about this · 133 were here. Jedyna w Tarnowie szkoła licealna z klasami o profilach mundurowych: klasa XVI Liceum Ogólnokształcące im. Oddział partyzancki AK (OP-23) – zgrupowanie partyzanckie Armii Krajowej o kryptonimie OP-23 (lub OP-Południe, KN-23) „Suchar”, „Serowiec”, „Hd”, „IV/014”, „San”- sformowane w powiecie sanockim, podległe pod Okręg krakowski, Inspektorat Jasło AK, rozwiązany 19 września 1944. Decyzją z rozkazu Inspektoratu AK Jasło Okręg Częstochowa Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej . Okręg rozwiązano Uchwałą Zarządu Głównego Nr 17/2018 z dnia 14.12.2018 r. Okręg Lubuski Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Okręg rozwiązano Uchwałą Zarządu Głównego Nr 19/2019 z dnia 5.04.2019 r. Jedyne takie siły zbrojne na świecie. Armia Krajowa została oficjalnie powołana do życia 14 lutego 1942 roku. Kontynuowała wszystkie działania Związku Walki Zbrojnej i przejmowała jego struktury. W kulminacyjnym momencie do Armii Krajowej należało 380 tysięcy osób. Armia Krajowa to z pewnością jeden z największych dla Polaków Krajowa Rada Narodowa. Krajowa Rada Narodowa (noc z 31 grudnia 1943 na 1 stycznia 1944 – 19 stycznia 1947) – ciało polityczne utworzone podczas II wojny światowej przez Polską Partię Robotniczą (PPR) o charakterze samozwańczego [1] [2] polskiego parlamentu [3]. KRN sama określała się jako „faktyczna reprezentacja polityczna 14 lutego święto patrona szkoły - Armii Krajowej Dzisiaj 14 lutego przypada 76. rocznica utworzenia Armii Krajowej. Harcerze z 1dh im Szarych Szeregów Jednocześnie nasila się brutalna kampania propagandowa komunistów polskich z Polskiej Partii Robotniczej, wymierzona w Polskie Państwo Podziemne i dowództwo Armii Krajowej, 15 sierpnia 1944 Komitet Centralny PPR w swojej odezwie stwierdza: " () banda sanacyjnych i oenerowskich awanturników i warchołów podnosi dziś swą brudną ŚwiĘto armii krajowej W Klubie Batalionowym w Zamościu w ostatnią sobotę, 17 marca, odbyła się uroczystość z okazji 70. rocznicy powstania Armii Krajowej. Tak naprawdę rocznica powinna być obchodzona 14 lutego – tego dnia 1942 r. naczelny wódz Polskich Sił Zbrojnych gen. Władysław Sikorski wydał rozkaz o przemianowaniu 14 lutego obchodzimy nie Walentynki - święto dla zamerykanizowanego plebsu, ale rocznicę utworzenia Armii Krajowej, której żołnierze zwalczali niemieckich okupantów, bandytów z UPA, a po 1945 roku komunistycznych zdrajców i sowieckich najeźdźców. 14 lutego 1942 roku rozkazem Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych gen. Władysława Sikorskiego, Związek Walki Zbrojnej został 852 views, 15 likes, 0 loves, 3 comments, 8 shares, Facebook Watch Videos from Szczecinskie24.pl - Informacje z Pomorza Zachodniego: 14 lutego to nie tylko walentynki To rocznica powstania Armii TILG002. 14 lutego 1942 r. powołano do życia Armię Krajową. Wkrótce stała się największą podziemną armią okupowanej Europy. Jej skuteczne i brawurowe działania niejednokrotnie przesądziły o losach całej II wojny światowej, a dokonania żołnierzy po dziś wprawiają w podziw. Z okazji 80. rocznicy utworzenia AK przed Urzędem Wojewódzkim w Bydgoszczy otwarta została wystawa pt. „Polska Walcząca”. Tabliczkami „Żołnierz Armii Krajowej” zostały oznaczone też kolejne miejsca pochówku weteranów. Wicewojewoda Kujawsko-Pomorski Józef Ramlau zaznaczył, że dziś, w wolnej Polsce, mamy szczególny obowiązek oddania hołdu bohaterstwu i poświęceniu członków AK. To dzięki nim nasz kraj teraz istnieje. Armia Krajowa jest nadal – dla dzisiaj żyjących Polaków – źródłem inspiracji. Bardzo się ciszę, że się tak się dzieje i że rząd, którego jestem przedstawicielem, uczynił tak wiele aby przywrócić symbole narodowe, aby przywrócić ważne, zapomniane daty. Dzięki temu, w takich uroczystościach coraz liczniej biorą udział młodzi Polacy, nie tylko harcerze – podkreślił. Przez szeregi Polskiego Państwa Podziemnego na Pomorzu przeszło ok. 10 tys. osób, z czego połowa z tej liczby prowadziła aktywną działalność konspiracyjną. Byli to głównie przedwojenni urzędnicy i nauczyciele. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski wielu członków pomorskiej konspiracji kontynuowało walkę, tym razem z drugim okupantem. Tragedia żołnierzy AK trwała również po wojnie, kiedy władzę przejęli komuniści pod patronatem Związku Sowieckiego. AK-owcy byli prześladowani, szykanowani i mordowani. Dlatego dziś, w wolnej Polsce, należy oddać cześć ich heroicznej postawie – powiedział Józef Ramlau. O fenomenie, jakim była w okupowanej Europie Armia Krajowa, przypomniał także Zastępca Dyrektora Oddziału IPN w Gdańsku prof. dr hab. Mirosław Golon. Spośród wszystkich osiągnięć tysiącletniego Państwa Polskiego stworzenie Armii Krajowej było jednym z największych. Podczas II wojny światowej jej honorowa postawa i bezprecedensowa walka z Niemcami w ogromnej mierze przyczyniły się do tego, że alianci wygrali. Dzięki temu przynieśliśmy wolność reszcie świata – zwłaszcza tej położonej na zachód od nas – zaznaczył prof. dr hab. Mirosław Golon. W uroczystości wzięli udział też: Naczelnik Delegatury IPN w Bydgoszczy Edyta Cisewska, Zastępca Dowódcy 8. Kujawsko-Pomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej ppłk Marcin Piwowarczyk oraz reprezentanci harcerstwa z regionu. Dzisiejszej rocznicy utworzenia AK towarzyszyła też kolejna odsłona działań w ramach Wieloletniego Programu Rządowego „Niepodległa”. Cztery miejsca pochówku weteranów Armii Krajowej na terenie naszego województwa zostały oznaczone przez przedstawicieli wojewody tabliczkami „Żołnierz Armii Krajowej”. Uroczystości odbyły się na 3 cmentarzach, gdzie uhonorowano AK-owców: Alfonsa Sitka ps. „Ryś” (cmentarz przy kościele parafialnym w Chełmcach), Jana Dreckiego (cmentarz parafii św. Mikołaja i św. Konstancji w Gniewkowie), Mariana Pufala ps. „Misiek” (cmentarz katolicki parafii św. Mikołaja w Inowrocławiu), Kazimierza Błaszaka (cmentarz katolicki parafii. św. Mikołaja w Inowrocławiu). * * * W przeciwieństwie do większości krajów Zachodu, Państwo Polskie nigdy nie zgodziło się na żadną formę kolaboracji z Niemcami. Mimo terroru wprowadzonego nad Wisłą – za ratowanie Żydów wymierzana była kara śmierci dla ratującego i całej jego rodziny – w Armii Krajowej działał osobny wydział ratujący osoby wyznania mojżeszowego („Żegota”). Dzięki Temu ocalono od śmierci tysiące ludzi, płacąc za to, niejednokrotnie, cenę najwyższą. Na Kujawach i Pomorzu prowadzenie walki z okupantem było szczególnie trudne. Już na początku wojny Niemcy przeprowadzili brutalną czystkę wśród lokalnej elity – nauczycieli, duchowieństwa, przedsiębiorców, społeczników. Przez pierwsze 4 miesiące – od września 1939 r. – zamordowano ponad 5 tys. mieszkańców Bydgoszczy i okolic. 14 lutego 1942 roku Związek Walki Zbrojnej został przemianowany na Armię Krajową. Formacja ta stała się największą podziemną armią okupowanej Europy. Na Pomorzu obok pionu wojskowego powołano także pion cywilny Polskiego Państwa Podziemnego – Ekspozyturę Delegatury Rządu na Kraj. Dużą rolę w rozbudowie łączności i sieci kurierskiej odegrała Wojskowa Służba Kobiet. Zdjęcia (5) Tadeusz Pełczyński Przegrana kampania wrześniowa 1939 r. i podział Polski pomiędzy dwie okupacje, niemiecką i sowiecką, nie załamały w Narodzie Polskim woli walki o niepodległość. LATA 1939 – 1942 POCZĄTKI KONSPIRACJI WOJSKOWEJ. OKRES ZWZ W Warszawie, jeszcze przed kapitulacją, z upoważnienia Naczelnego Wodza, przebywającego wówczas w Rumunii, zawiązuje się tajna organizacja wojskowa. Dowodzenie nią objął gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski i dał jej nazwę „Służba Zwycięstwu Polski” (SZP). Obok niej zarówno w Warszawie, jak i w różnych innych punktach Kraju powstają samorzutnie i niezależnie od SZP liczne tajne sprzysiężenia. Jedne z nich powstawały z inicjatywy wojskowych, którzy uchylili się od niewoli, inne – z inicjatywy ugrupowań politycznych lub zespołów ludzi bliskich sobie ideowo. gen. Michał Karaszewicz – Tokarzewski (1893-1964), dowódca SZP SZP od pierwszej chwili swego istnienia szuka współpracy ze stronnictwami, które przed wrześniem 1939 r. były w opozycji, a po klęsce wrześniowej stały się podstawą polskiego rządu koalicyjnego, utworzonego na ziemi francuskiej. Przy komendzie SZP powstaje Rada Główna, w której skład wchodzą przedstawiciele trzech stronnictw: PPS, SL i SN. Utworzony w Paryżu nowy Rząd Rzeczypospolitej Polskiej powołuje do życia na terenie Kraju, w grudniu 1939 r., „Związek Walki Zbrojnej” (ZWZ) z zadaniem „stworzenia ośrodków oporu narodowego” i „współdziałania w odbudowie państwa polskiego na drodze walki orężnej”. ZWZ oparto na sieci organizacyjnej SZP Komendantem Głównym ZWZ mianowany został generał Kazimierz Sosnkowski, przewodniczący Komitetu Ministrów dla Spraw Kraju. Komendantem ZWZ na teren okupacji niemieckiej mianowany został pułkownik Stefan Rowecki z siedzibą w Warszawie, a na teren okupacji sowieckiej – generał Michał Karaszewicz -Tokarzewski, który jednak przy przechodzeniu przez granicę okupacyjną w marcu 1940 r. został aresztowany i wywieziony w głąb Rosji. gen. Kazimierz Sosnkowski (1885-1969) Komendant Główny ZWZ Uchwały Rządu Rzeczypospolitej określały, że ZWZ jest organizacją ogólnonarodową, ponadpartyjną, skupiającą w swych szeregach wszystkich Polaków, pragnących walczyć z okupantami, że ZWZ jest organizacją wojskową, tajną, opartą o bezwzględnie pojęte zasady hierarchii i dyscypliny. Uchwały te wzywały wszystkie pokrewne organizacje w Kraju do podporządkowania się ustanowionym przez Naczelnego Wodza komendantom ZWZ Przy wstępowaniu do ZWZ obowiązywała przysięga na zachowanie posłuszeństwa i tajemnicy. Przy ZWZ powstaje Polityczny Komitet Porozumiewawczy (PKP), przekształcony z Rady Głównej funkcjonującej przy SZP, zwiększony o Stronnictwo Pracy. Przewodnictwo Komitetu objął z wyboru przedstawiciel PPS, Kazimierz Pużak. Po upadku Francji, w czerwcu 1940, Rząd Rzeczypospolitej Polskiej po przeniesieniu swej siedziby do Londynu postanowił utworzyć Komendę Główną ZWZ w Kraju. Komendantem Głównym został generał Rowecki w Warszawie, natomiast przy Rządzie polskim pozostał Komitet Ministrów dla Spraw Kraju. Władzę w Kraju podzielono pomiędzy kierownictwo wojskowe i cywilne. Sprawy polityczne i zagadnienia administracji cywilnej oddano Głównemu Delegatowi Rządu na Kraj, który zadania polityczne miał wykonywać w porozumieniu ze stronnictwami, natomiast komendantowi ZWZ pozostawiono sprawy wojskowe. Pod koniec r. 1940 Prezydent Rzeczypospolitej polskiej mianował Głównym Delegatem Rządu Cyryla Ratajskiego, członka Stronnictwa Pracy, po czym rozpoczęło się organizowanie aparatu pracy Delegata Rządu, tzw. Delegatury. W latach 1939-41 główny wysiłek ZWZ skupia się na odcinku wewnętrznych prac organizacyjnych i przygotowań do późniejszej działalności bojowej. W okresie tym ZWZ toczy walkę z okupantami na trzech odcinkach: propagandy, wywiadu i sabotażu. Akcja informacyjna i propagandowa wśród własnego społeczeństwa prowadzona jest w tajnych biuletynach, komunikatach i pismach periodycznych, szeroko kolportowanych. Prócz wydawnictw ZWZ i wydawnictw Delegatury krąży w społeczeństwie duża ilość pism tajnych, wydawanych przez stronnictwa i przez różne grupy konspiracyjne. ZWZ prowadzi wywiad nie tylko na ziemiach polskich, ale i w Rzeszy. Zdobywa i dostarcza Naczelnemu Wodzowi szereg ważnych wiadomości, z których najważniejsze w tym okresie, o znaczeniu strategicznym, dotyczyły przygotowań niemieckich do uderzenia na Rosję. ZWZ określił, że Niemcy osiągną gotowość do uderzenia w czerwcu 1941 r. Atak niemiecki wyruszył 22 czerwca. Akcja sabotażowa w stosunku do okupacyjnej machiny niemieckiej, pracującej na rzecz potencjału wojennego Rzeszy, prowadzona była głównie na odcinku gospodarczym. Sabotażem objęte były przede wszystkim przemysł i transport. W okresie tym rozkazom Komendanta Głównego ZWZ został podporządkowany cały szereg organizacji wojskowych, powstałych po wrześniu 1939 r. Akcja ta nosiła nazwę scalania. Nie na całym terenie Rzeczypospolitej rozwój ZWZ był jednakowy. W centralnej Polsce, wydzielonej przez Niemców w odrębną jednostkę administracyjną zwaną pod nazwą Generalnej Gubernii, organizacja rozwijała się szeroko i prowadziła pracę we wszystkich zaplanowanych działaniach. Na ziemiach zachodnich, wcielonych do Rzeszy, praca była trudniejsza, przy czym w Łódzkiem i na Śląsku rezultaty pracy były większe, niż w poznańskiem, na Pomorzu i w Płockiem. Na ziemiach wschodnich Rzeczypospolitej policyjny system okupacji sowieckiej stwarzał trudności nieraz nie do pokonania. Lwów był terenem powikłanych prób organizacyjnych, gęsto przenikniętych przez wywiad sowiecki. Natomiast w Wilnie i w Białostockiem praca organizacyjna rozwijała się pomyślniej. Gdy ziemie wschodnie przeszły pod okupację niemiecką, zostały podzielone pomiędzy rozmaite obszary niemieckiej administracji wojennej i porozgraniczane kordonami kontrolnymi. Na przełomie r. 1941/42 na ziemiach północno-wschodnich sowieckie oddziały partyzanckie podjęły przeciwpolską dywersję. Na ziemiach południowo-wschodnich uaktywnił się nacjonalizm ukraiński, również o charakterze antypolskim. W tych warunkach bazą wszelkiej działalności konspiracyjnej i bazą planowanego na koniec wojny powstania powszechnego była tzw. Generalna Gubernia. LATA 1942 – 1943 ARMIA KRAJOWA W WALCE KONSPIRACYJNEJ Po ustąpieniu z Rządu generała Sosnkowskiego po akcie polsko-sowieckim z lipca 1941 r. Naczelny Wódz, generał Sikorski, podporządkował ZWZ bezpośrednio sobie. Rozkazem z dnia 14 lutego 1942 r. przemianował ZWZ w Armię Krajową (AK). Pierwszym dowódcą Armii Krajowej został Komendant Główny ZWZ, generał Rowecki. gen. Stefan Rowecki „Grot”(1895-1944) W latach 1942-43 akcja scalania wysiłku wojskowego w Kraju zrobiła duży krok naprzód. Dowództwu AK zostały podporządkowane: Narodowa Organizacja Wojskowa (NOW), prowadzona przez Stronnictwo Narodowe i Bataliony Chłopskie (BCh), organizacja wojskowa Stronnictwa Ludowego. Stan zaprzysiężonych Żołnierzy AK przekroczył liczbę 300 tysięcy ludzi. Dzięki niezłomnej i przychylnej dla AK postawie społeczeństwa mógł dowódca AK rozbudować różne działy pracy. Szkolenie oddziałów konspiracyjnych prowadzone było w myśl wypracowanej w sztabie AK doktryny walki powstańczej i na podstawie specjalnie opracowywanych i wydawanych regulaminów i instrukcji. Liczne tajne szkoły podoficerskie i szkoły podchorążych kształciły niższych dowódców. Położony został nacisk na rozszerzenie konspiracyjnej produkcji broni i materiału bojowego. Usprawniono konspiracyjną łączność radiową, która zapewniała stałe porozumienie dowództwa AK ze sztabem Naczelnego Wodza. Uruchomiono zorganizowane przez sztab Naczelnego Wodza w Londynie zaopatrywanie kraju drogą zrzutów lotniczych w materiał bojowy, w lekki sprzęt uzbrojenia oraz w wykwalifikowanych na Zachodzie specjalistów do różnych działów służby w AK Wywiad AK w tym okresie kontrolował w poważnym stopniu siły wojska i lotnictwa niemieckiego na froncie wschodnim oraz rozszerzył swój zasięg na przemysł niemiecki i na porty Rzeszy. Ważną zdobyczą wywiadu AK było rozpoznanie niemieckiego ośrodka doświadczalnego broni w Peenemünde przy ujściu Odry. Na podstawie meldunków AK lotnictwo brytyjskie zbombardowało skutecznie ten ośrodek w nocy z 17 na 18 sierpnia 1943 roku. Nasilona została dywersyjna akcja propagandowa pośród Niemców, rozpoczęta w roku 1941 a mająca za zadanie działać rozkładowo na żołnierza niemieckiego i na funkcjonariuszy okupacyjnych. W sztabie AK przepracowano, w porozumieniu z Londynem, plan przyszłego powstania powszechnego. W okresie tym ustalone zostały zasady i zakres służby kobiet w AK oraz służby bezpieczeństwa na okres powstania. Według koncepcji generała Roweckiego czynny opór wobec okupanta przejawiał się w sabotowaniu wszelkich poczynań okupanta, wyzyskujących materialnie kraj i wyniszczających jego ludność (tzw. walka cywilna). Wyższy stopień oporu czynnego obejmował akcję dywersyjną z bronią w ręku. Działalność ta nie tylko zadawała nieprzyjacielowi straty, ale utrzymywała społeczeństwo polskie w gotowości do walki z najazdem. Akcja bojowa była prowadzona planowo, to znaczy – nasilana lub osłabiana zależnie od ogólnego położenia wojennego. W końcowej fazie wojny miała przejść w otwartą walkę zbrojną, w powstanie powszechne. Gdy armie niemieckie toczyły uporczywe walki w głębi Rosji, Naczelny Wódz w kwietniu 1942 roku nakazał Armii Krajowej przejść od sabotażu do dywersji bojowej. Dywersja skierowana została przede wszystkim przeciw transportowi kolejowemu. Niszczenie urządzeń kolejowych i telekomunikacyjnych, wysadzanie mostów, napady na transporty wojskowe, na magazyny, na lotniska, na strażnice i wartownie, na więzienia i na transporty więźniów w celu uwolnienia ich, zamachy na funkcjonariuszy okupacyjnych, na szpiegów i zdrajców oraz ubezpieczanie i obrona własnych radiostacji, odbioru zrzutów lotniczych i wszelkich własnych urządzeń i czynności narażonych na zbrojne uderzenie nieprzyjaciela – oto zakres wykonywanej przez AK akcji bojowej. W okresie tym wykonano setki dywersyjnych działań bojowych, głównie na ziemiach środkowej Polski i w Warszawie. W roku 1942 AK podjęła akcję partyzancką. Pierwsze wystąpienie bojowe oddziałów leśnych AK miało miejsce w nocy z 31 grudnia na 1 stycznia 1943 roku na Zamojszczyźnie, gdzie Niemcy przeprowadzali brutalne wysiedlanie ludności polskiej, by zaludnić tę ziemię kolonistami niemieckimi. Wystąpienie oddziałów leśnych AK rozwinęło się w długotrwałą walkę w lasach Zamościa i Krasnobrodu. Trwała ona do połowy lutego 1943 roku. Ze strony niemieckiej brały w niej udział bataliony policji i wojska, oddziały pancerne i lotnictwo. W lutym 1943 roku akcja kolonizacyjna na Zamojszczyźnie została przez Niemców przerwana. Działalność bojowa oddziałów partyzanckich AK o większym nasileniu rozwinęła się w Radomskiem i w Kieleckiem oraz na ziemiach wschodnich, głównie na Wieleńszczyźnie i Nowogródczyźnie. W dniu 30 czerwca 1943 roku Armia Krajowa i cała Polska Podziemna poniosła stratę niepowetowaną: aresztowany został przez Niemców i uwięziony w Niemczech generał Stefan Rowecki. gen. Tadeusz Komorowski „Bór” (1895-1966) Komendant Główny AK Funkcję dowódcy AK objął dotychczasowy zastępca dowódcy generał Tadeusz Komorowski (pseudonim „Bór”). Szefem sztabu AK pozostał w dalszym ciągu pułkownik Tadeusz Pełczyński. Na stanowisko Głównego Delegata Rządu po ustąpieniu w połowie 1942 roku Cyryla Ratajskiego, powołany został członek Stronnictwa Ludowego, Jan Piekałkiewicz. Aresztowany przez Niemców w lutym 1943 roku, zamarł w więzieniu w czerwcu tegoż roku. Po nim urząd Głównego Delegata Rządu objął Jan Stanisław Jankowski, członek Stronnictwa Pracy. Aparat Delegatury został rozbudowany, tworząc sieć cywilnej administracji podziemnej na szczeblu wojewódzkim, a na niektórych terenach i na szczeblu powiatowym. Współpraca stronnictw, o które Delegat Rządu się opierał, ogniskowała się w Politycznym Komitecie Porozumiewawczym. Przejawiały się coraz wyraźniej tendencje do rozszerzania porozumienia politycznego. Doprowadziły one do utworzenia w początku roku 1944 Rady Jedności Narodowej. Elementy komunistyczne, które w okresie przymierza sowiecko-niemieckiego nie przejawiały żadnej aktywności, po wyruszeniu Niemców na Rosję rozpoczęły działalność, zarówno przeciwniemiecką jak i antypolską. Utworzono prosowiecką konspirację polityczną pod nazwą Polska Partia Robotnicza (PPR) i konspiracyjną organizację wojskową pod nazwą „Gwardia Ludowa” później przemianowaną na „Armię Ludową” (AL). W roku 1943 stało się jasne, że Niemcy nie są w stanie pokonać rozległych przestrzeni Związku Sowieckiego ani rozgromić sowieckich sił bojowych. Armie sowiecki na całym froncie przeszły do ofensywy. Należało oczekiwać, że Niemcy cofać się będą pod naporem wojsk sowieckich, które wkroczą na ziemie Rzeczypospolitej w marszu na zachód. Trzeba było powziąć decyzję, jak się ma wtedy zachować Kraj. W stosunku do Niemców sprawa była jasna: z Niemcami Rzeczpospolita była w wojnie i walka z nimi musiała trwać aż do końca. Rosja też była w wojnie z Niemcami, ale wkroczenie jej na ziemie polskie stanowiło groźbę dla całości i niepodległości Rzeczypospolitej. W miarę swych zwycięstw nad Niemcami Rosja zdobywała coraz większy wpływ na decyzje obozu alianckiego. Zamiast suwerennej Rzeczypospolitej chciała mieć państwo polskie, przez siebie zorganizowane i sobie podporządkowane. Położenie Polski stawało się tragiczne. źródło: wikipedia LATA 1944 – 1945 „BURZA”. POWSTANIE WARSZAWSKIE. ROZWIĄZANIE AK Pod koniec roku 1943 zostały powzięte przez władze Polski Podziemnej w Warszawie i przez władze naczelne w Londynie decyzje, dotyczące Kraju. W czasie uchodzenia Niemców z ziem polskich pod naporem sowieckim, w miarę przesuwania się frontu bojowego ku zachodowi, Armia Krajowa miała podejmować wzmożoną walkę z Niemcami. Oddziałom AK, biorącym udział w walce przeciw Niemcom, dowództwom terenowym AK oraz przedstawicielom podziemnej administracji cywilnej nakazano ujawniać się wobec wkraczających wojsk sowieckich, reprezentować wobec nich prawowite władze Rzeczypospolitej i spełniać rolę gospodarza w swym kraju. Całość tej akcji nazwano „Burzą”. Ponadto nakazano Krajowi utrzymać w dalszym ciągu gotowość do powszechnego powstania zbrojnego na wypadek gwałtownego załamania się Niemiec pod ciosami Aliantów. „Burza” trwała na ziemiach polskich przez rok 1944. Wzmagała się lub przycichała stosownie do rozwoju walk na froncie niemiecko-sowieckim. Zaczęła się na Wołyniu i trwała tam od stycznia do czerwca 1944 roku. Wraz z sowiecką ofensywą letnią, rozpoczętą na Białorusi 23 czerwca 1944, objęła Wileńszczyznę i Nowogródczyznę, a następnie Lubelskie, Małopolskę Wschodnią i Białostockie. W końcu lipca przekroczyła San i sięgnęła w Rzeszowskie, przekroczyła Wisłę i sięgnęła w Sandomierskie. Dotarła pod Warszawę. Walka Armii Krajowej o Warszawę przeszła do historii pod nazwą Powstania Warszawskiego. W tym czasie „Burza” sięgnęła w Radomskie, Krakowskie i na Podhale. W trakcie „Burzy” oddziały AK stoczyły dziesiątki bitew i potyczek z Niemcami. Rosjanie zachowywali się wrogo w stosunku do dowództw i oddziałów AK Po opanowaniu terenu rozbrajali oddziały, więzili i wywozili żołnierzy w głąb Rosji. Armię Krajową i organizację Polski Podziemnej uważali za wyraz dążenia Narodu Polskiego do niepodległego bytu i niezawisłości państwowej. Dlatego postanowili je zniszczyć. Gdy w końcu lipca 1944 roku przebieg wydarzeń na froncie wschodnim zapowiadał rychłe wkroczenie Armii Czerwonej do Warszawy, dowódca AK i Delegat Rządu w porozumieniu z Komisją Główną Rady Jedności Narodowej uznali za konieczne uwolnienie Warszawy, stolicy niepodległej Rzeczypospolitej, z rąk niemieckich wysiłkiem żołnierza polskiego. Polskie władze naczelne w Londynie zostały powiadomione o gotowości podjęcia walki o Warszawę. Dnia 1 sierpnia o godzinie 5 po południu oddziały Armii Krajowej pod dowództwem komendanta okręgu stołecznego, pułkownika Antoniego Chruściela (pseudonim „Monter”), zaatakowały Niemców jednocześnie w całym mieście. Nieprzyjaciel poniósł duże straty. Miasto zostało opanowane na dużej powierzchni, z wyjątkiem rejonów i punktów umocnionych i bronionych przez silne załogi niemieckie. Uderzenie kontynuowane było przez trzy dni, po czym Niemcy przeszli do natarcia, wprowadzając do walki piechotę, broń pancerną, artylerię wszelkich kalibrów z najcięższą włącznie oraz lotnictwo. Po wybuchu walki w Warszawie Rosjanie przerwali swoje działania bojowe pod Warszawą i przyglądali się bezczynnie walce powstańców i burzeniu miasta. Po dwu miesiącach zmagań, gdy w rękach Armii Krajowej zostało tylko śródmieście o przestrzeni 4 km2, pokrytych zburzonymi budynkami, wśród których zmasowane było około 250 tysięcy ludności, gdy żywność i amunicja były wyczerpane, a nadzieja na jakiekolwiek skuteczne współdziałanie z zewnątrz przekreślona, powzięto decyzję zakończenia walki. Na podstawie umowy kapitulacyjnej, podpisanej 2 października 1944 roku, działania bojowe przerwano. 20 tysięcy żołnierza AK wraz z dowódcami poszło do niewoli. Ludność Warszawy, która bez względu na wiek i płeć brała obok żołnierza AK bohaterski udział w walce, została przez Niemców zmuszona do opuszczenia miasta, leżącego w gruzach. gen. Leopold Okulicki (1898-1846) ostatni Komendant Główny AK Przed pójściem do niewoli gen. Tadeusz Bór-Komorowski przekazał generałowi Leopoldowi Okulickiemu dalsze dowodzenie Armią Krajową, która na terenach centralnej Polski, trzymanych jeszcze przez Niemców, toczyła sporadyczne walki aż do stycznia 1945 roku. Po zajęciu przez Armię Czerwoną ziem zachodnich Rzeczypospolitej, na podstawie decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – generał Okulicki rozkazem z dnia 19 stycznia 1945 roku rozwiązał AK 26 marca 1945 roku Delegat Rządu na Kraj Jan Stanisław Jankowski, przewodniczący Rady Jedności Narodowej Kazimierz Pużak oraz gen. Leopold Okulicki zostali przez władze sowieckie podstępnie aresztowani i w grupie szesnastu czołowych działaczy Polski Podziemnej uwięzieni w Moskwie. Po tym aresztowaniu funkcję Głównego Delegata Rządu pełnił dyrektor departamentu spraw wewnętrznych Delegatury, Stefan Korboński, członek Stronnictwa Ludowego. Rada Jedności Narodowej w dniu 1 lipca 1945 roku postanowiła rozwiązać Delegaturę i rozwiązała się sama, kończąc tym aktem działalność polskiego państwa podziemnego Tekst ze strony: Dlaczego 14 lutego jest uznany za dzień AK 14 lutego 1942 r. do Kraju dotarła depesza, w której Naczelny Wódz, gen. Władysław Sikorski, rozkazywał: „Dnia 14 lutego 1942 r. Kalina W ślad za moim rozkazem z dnia 3 IX 1941 r. 1. Znoszę dla użytku zewnętrznego nazwę ZWZ – wszyscy żołnierze w czynnej służbie wojskowej w Kraju stanowią „Armię Krajową” podległą Panu Generałowi, jako jej dowódcy 2. Stanowisko Pana Generała nosi nazwę Dowódcy Armii Krajowej […] Naczelny Wódz Sikorski Generał broni” źródło: Armia Krajowa w dokumentach, Wrocław 1990, t. II, s. 199. Przysięga żołnierzy Armii Krajowej (Przyjmowany) W obliczu Boga Wszechmogącego i Najświętszej Maryi Panny, Królowej Korony Polskiej, kładę swe ręce na ten Święty Krzyż, znak Męki i Zbawienia, i przysięgam być wiernym Ojczyźnie mej, Rzeczypospolitej Polskiej, stać nieugięcie na straży Jej honoru i o wyzwolenie Jej z niewoli walczyć ze wszystkich sił – aż do ofiary życia mego. Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej i rozkazom Naczelnego Wodza oraz wyznaczonemu przezeń Dowódcy Armii Krajowej będę bezwzględnie posłuszny, a tajemnicy niezłomnie dochowam, cokolwiek by mnie spotkać miało. (Przyjmujący) Przyjmuję Cię w szeregi Armii Polskiej, walczącej z wrogiem w konspiracji o wyzwolenie Ojczyzny. Twym obowiązkiem będzie walczyć z bronią w ręku. Zwycięstwo będzie Twoją nagrodą. Zdrada karana jest śmiercią. 8 marca 2020 roku na cmentarzu św. Izydora w Madrycie została uroczyście umieszczona tabliczka na grobie żołnierza Armii Krajowej Kazimierza Tylko Dobrzańskiego o pseudonimie „Pingwin”, żyjącego kilkadziesiąt lat w Hiszpanii, pochowanego 28 maja 2013 roku. Podczas wojny Kazimierz Tylko Dobrzański zbierał informacje na temat ruchu towarowego i ruchu niemieckich transportów wojskowych na linii Kraków-Przemyśl, które były przekazywane do Londynu. Kod QR udostępnia obszerny życiorys pochowanego. W uroczystości brała udział Rodzina „Pingwina”: zona, dzieci, wnukowie i prawnuczki, Przyjaciele i Polacy mieszkający w Madrycie. Byli wśród nich: Bąk, Ciechanowski, pan Lech Piekutowski - były prezes Hiszpańsko-Polskiego Stowarzyszenia Kulturalnego FORUM, pan Piotr Potocki Radziwiłł - były prezes Stowarzyszenia Kombatantów Polskich za Granicą oraz pułkownik Robert Tkaczyk - Attaché Obrony, Wojskowy, Morski i Lotniczy, którzy wygłosili krótkie przemówienia., Wartę przy grobie pełnili członkowie Kulturalnego Stowarzyszenia Historycznego „Poland First to Fight”. Uroczystość rozpoczęła się od odegrania Hymnu Polskiego, a na zakończenie zebrani wysłuchali sygnału Wojska Polskiego „Śpij, kolego, w ciemnym grobie...”. Ceremonia została przygotowana i prowadzona przez Małgorzatę Kierzkowską - Prezes Stowarzyszenia Polaków w Hiszpanii „Orzeł Biały” Umocowanie tabliczki w Madrycie rozpoczęło cykl upamiętnienia żołnierzy AK, którzy żyli i umarli na emigracji, przygotowywany od ponad roku. Film1 Film2